Hoe was haar naam, mijn vrienden[1] ? Vergeten, verloren …… verdwenen mijn liefste ….. in de zee van de hemel ? Hoe was haar naam, mijn vrienden ? Haar denken toch zo dichtbij Zal ik de hel kussen, de duivel beminnen om jouw Zijn. Je Zijn herwinnen Zal ik het vuur doven, het licht laten exploderen, de zee laten leeglopen. Waarom vroeg je ook naar haar naam ? Zal ik……? riep ze me toe vooraleer ze ….. De bergen huilden,…
Zij riep om Revolutie (1), …………… Het volk wist niet beter, ………. Zij huilde om de Vernietiging,………….. Het volk wilde niets beter,………………. In naam van wie riep ze, In naam van wie zong ze, In naam van wat riep ze In naam van wat zong ze, De eindeloze nachtelijke dans, De uitputtende dans, De lichamen helemaal opgezogen in het orgie van het moment. De morgen ontluikte en gaf haar licht prijs De vermoeide pijnlijke rode ogen…
T of R (1) De woorden verworden de lichamen verstijven de geluiden verstillen Het licht treedt sierlijk haar ruimte in de tijd verbleekt tot niets ooit was ze afstand tussen twee punten nu naast elkaar en nooit meer na elkaar. De lach verstilt zonder te stillen de traan verdroogt zonder te drogen Alles staat eindelijk naast elkaar zonder gelijk te zijn Na elkaar eindelijk opgeheven zonder het verschil op te heffen. De opheffing van…
De ingehouden knarsende zwijgende pijn van de brandende boeken in de wenende bibliotheken. Het vuur door de Schriften, de verscheurde Schriften, die de zwijgzame bibliotheken bergen en omarmen in het anonieme van haar Zijn. De ruggen van de Schriften in de brullende hitte, even strak en fier, even uitdagend als elegant om haar Zijn. Ze nodigen uit om hen alsnog te openen, te sieren , te laten verdiepen en te genieten. Een zee van letterlijke vreugde, onblusbare oase van wijsheid…
Het Schrift zo naakt en ledig met haar suggestieve symbolen. Vlinderdun papier, schijn van wording Oh taligheid, zo krachtig in haar stilte. Zal ik het Zijn voor jou ontkleden op dit blad Een Zijnsnaaktheid die ontbergt Geen terugkeer enkel maar onthullend. De erbarmelijke tocht door de woestijn van het worden beëindigend. De pijn van hitte, dorst en afmattende tocht neergelegd in de zee van zwijgzame korrels zand Pijnlijke ogen van het ziend denken, starend in de woestijn van het Niets. De menselijke misrekening…
Alle naar het feest , met de lofzang van de dodenmars. De verrijzenis van de materie. Materie als dode substantie neemt terug een vorm aan. Met de kruiwagen van de noodzakelijkheid worden de levende lichamen, inderdaad nog levende lichamen, op de offerblok van de democratische existentie gedrapeerd. Het grote feest van de verbranding van de materie. Penetrante geuren, vreugdevolle dampen waarbij de bureaucraten, de farizeeërs, en hun religieuze achterban , in extase komen en een fiscaal orgasme beleven want de materie…
De hemel vastgenageld aan de aarde en met een lange ketting aan het zwarte gat verankerd. Ze gebruiken nu het plafond als vloer, de chaotische benedenverdieping. De ingetogen entropie zwevend naar haar oneindige. Tijdigheid ontrafelt in stukjes of blokjes informatie, bits waardoor de levende materie oplost, de weg verspert met haar ledige blokjes in de allesomvattende ruimte waar geen tijd ooit kan aankomen, belanden en neerstrijken. Materie, de ledigheid van uw volheid, een slagveld om de laatste te zijn, de…
Hadden Plato en Descartes best niet gezwegen ? Plato scheurde het zijn in twee delen, de wereld werd gespleten in het eeuwige hiernamaals van het Idee en de tijdelijke onderaardse afbeelding. De aanzet tot de keten van onverzadigbaarheid. In het onderaardse kliefde Descartes de mens nog eens door in een onzichtbare geest en het tastbare lichaam, als essentie van existentie. De aanzet tot ontmenselijking. Hebben we hier over Zambrano’s schipbreukelingen zonder plek in deze wereld maar vol mensonterende geschiedenis. Diegene…
Woorden verdwijnen Zinnen lossen op in hun prille existentie – omdat haar gedachten , haar gevoelens het daglicht niet willen aanschouwen – omdat de open gereten wonde etterend en pijnlijk verborgen moet blijven Zal ik je voorhoofd kussen Pijn en Potentie zingen een feest Zoals Worden en Zijn zich verschuilen De opheffing van tegenstellingen, mijn vriend – de ontgoocheling wordt opgelost in de vreugde – het verdriet in de lach Is huilen zonder tranen een verraad Spreken en gelijktijdig zwijgen…
Oh , je verbergt jou verdriet je verbergt jou liefde elke morgen in de spiegel zie je het beeld dat ik met jou deelde, helaas je verbergt de essentie en vreet de pijn elke morgen in je lijf, Getrouwd zegt men Een kind dicht men Een kleinkind fluistert men je verbergt jou liefde elke morgen in de spiegel zie je achter je een knooppunt , een kruispunt van warmte, het strelend lichaam , het zachte woord dat de pijn van…