De verknooptheid van lichaam en geest

Hélène Cixous (1937-) ontnuchtert het rationeel denken als ze stelt “Schrijf, laat je lichaam spreken”. Zij voegt eraan toe “Het lichaam draagt de littekens van het bestaan” [1]. Schrijven is voor Cixous zichzelf baren en de Logos verlammen voor het mystieke [2]. Marcel Proust (1871-1922) poneerde al “het lichaam functioneert als geheugen, het lichaam herinnert zich, waarna het denkend “ik” er de bijbehorende woorden en beelden aan toevoegt “ [3]. Merleau-Ponty (1908-1961) sloot hierbij aan “We ervaren de wereld lichamelijk, het zelf is een belichaamd zelf.

We zijn onontkoombaar aan ons lichaam en dus aan de natuurwetten gekluisterd stelt Emma Jung (1882-1955)[4] maar is de reductie naar de lichamelijkheid geen Franse vlucht uit het zijn? Zal ik aansluiten met de these van Mme de Stael (1766-1817) “ Le mérite des Allemands, c’est de bien remplir le temps ; le talent des Français, c’est de le faire oublier.” [5]

---

[1] Lazaroms Ilse Josepha ,Schrijven in witte inkt, De Groene Amsterdammer , jrg 146, nr 38, 22/09/22, p.63-65

[2] Cixous Hélène , Tussen talen ontstaan. La venue à l’écriture,Hölderlin, 1991

[3] van der Poel Ieme , De tijdmachine van Marcel Proust, De Bezige Bij, 2022

[4] Jung Emma, Animus en anima, Lemniscaat, 1999

[5] de Stael-Holstein, Anne-Louise Germaine Necker,De l’Allemande,1810